64 inmigrantes menores viven hacinados en una casa de Artxanda para cuatro personas

UNAI ETXEBARRIA. 05.02.2008
- Los trabajadores de la Diputación denuncian que 332 chavales viven en Vizcaya hacinados y con falta de educadores.
- Un centenar ni siquiera va a clase porque no hay programas para ellos.
- La Diputación gasta 120 euros al día en cada menor.

El vaso se desborda. En Vizcaya hay 332 inmigrantes menores de edad no acompañados. La Diputación está obligada a hacerse cargo de ellos hasta que cumplen los 18 años, pero no hay infraestructuras para acogerlos como es debido. Ocho de cada diez viven en centros privados, y hacinados.
(...)
Hoy día Vizcaya acoge a 332 inmigrantes menores sin familia. A principios de 2007, eran unos 260. Salvo excepciones, todos los menores son marroquíes. La Diputación invierte 120 euros al día por cada uno de ellos, en concepto de alojamiento, comida, programas educativos, gastos médicos, guardas de seguridad...

Berri guztia irakurtzeko : http://www.20minutos.es/noticia/344346/0/inmigrantes/menores/vizcaya

gauza adierazgarriak

" Nunca andes por el
camino trazado, pues te
conducirá unicamente hacia
donde otros han ido ya. "
Alenxander Graham Bell

Voy por caminos desiertos

que no se donde me llevan...

voy por caminos de cardos

voy por caminos de pena.

Escucho al amanecer

el canto de una sirena

me acerco a la mar,

y siento que el canto encierra tristeza.

Subidos a un sueño corto,

se desliza una patera,

con mas de cincuenta cuerpos

y cincuenta almas en pena.

Porque algunas no llegaron

y abandonaron la espera

volaron para otros cielos

recubiertos de inocencia.

Sus cuerpos, quedan dormidos

con los signos de hipotermia

y muchas manos piadosas

los colocan en la arena.

Llegaron para Canarias

paraìso en su pobreza,

los encierran todos juntos

los abrigan y alimentan y

una semana mas tarde

regresan donde comienzan.

Desire Dubra

Konpontzeko arazo larria

Gaurko gaian aurreko sarrerako amaierako esaldiarirekin bat dator. Hirugarren munduko herrialdetan haurrek sufritzen duten " explotación infantil " horren aurkerzpena egitera noa. denok kontzientzia izan dezagun zer nolako bizi-baldintzetan dauden eta arazo hori ikustaraziteko.
Gaur egun 40 miloi bat ume daude esplotaizo egoera honetan, bai fabriketan lanean, nekazaritzan arituak, industrian, meatokietan eta betse hainbat lenbideetan non euren baldintzak gutxienekoak dira. Segurtasunari dagokienez adibidez ez dago baldintza hori errespetatzerik, ez osasun baldintzak ez eta gutxiago oraindik adin baldintzak. Lanbide asko gainera arrisku handikoak dira eta haur askok betetzen dituzte, batzuetan ez zaie ordaintzen edota ordaintzekotan 10 euro hilero ematen zaie. Umeek ez dute ordu kopuru gutxi lan egiteko eskubidea, eurek 12-13 ordu sartzen dituzte lanean derrigortuta. Beste lanbide gogor bat da ere esplotazio sexuala, herrialde pobreetan izaten da batez ere neska hauen gurasoek inguru horretan sartzen dituztelako. Guzti hau gertatzen da batez ere eskolara joateko eskubidea ez dutelako, eta aipatutako hori da haur eskubide garrantzitsuenetariko bat lanetik kanpo.
Esplotazioa arazo horrek gertatzearen zergaiti asko aurkitu ditzazkegu, ez soilik askok esaten duten bezala pobrezia dela eta, beste batzuk aipatzekotan, marginazio soziala, tradizio kulturalak, emakumeen diskriminazioa, talde etnikoen prejuizioak, eskolarizaziorako sarbide desegokiak, beste talde batzuen presioak edota haur esplotazio sare bat izango lirateke. Azken hau esplotazio sareak sortzen dira multinazionalen eskuetatik, estatu handiko multinazionaleek duten boterea eta duten potentziaz baliatuz, herrialde txirotuen haurrak hartzen dituzte mende euren produktuak egiteko.
Arazo honen kontra hainbat estatuk sinatutako konbenio bati esker (Convencion de los derechos del niño) jakin daiteke gorbenuen betebehar nagusienetako bat dela honako hau; " proteger a los niños de la explotación económica y de realizar ningún trabajo que pueda ser peligroso o interferir en la educación del niño, o que sea peligroso para la salud física, mental o espiritual del niño o para su desarrollo social. "

Aurreko guztia eramaten gaitu arazo batera, haurrek ikasteko eta oinarrizkoa hezkuntza bat jasotzeko eskubiderik ez izatera, oinarrizko garapena izatearen aukera galtzea eta etorkizun hobe bat eraikitzeko aukerak ez izatea. Toki askotan haurrek tradizionalki toleratuta egonda ere, beste leku batzuetan alderantziz tatzen da Txina eta Indiako herri batzuetan adibidea da argia, non haur-lana gutxitu egin da, umeak eskoletara eramatera derrigortzen duen erabaki politikoa hartu delako. Beraz herrialde hauetan haurren lana ondo ikusita egongo da kulturalki eta politikoki onartuta badago.

Gaurkoan bideo baten aurkezpena egitera behartuta ikusi naiz. John Lennon abeslariaren abesti batean zentraturik, espainiar estatura heltzen diren umetxoen argazkiak ikusteko aukera izango duzue eta horrekin batera letraren esanahia gazteleraz. Esaldi bat eta horrekin doan irudia ikusi bezain laister zihur aski burura etorriko zaizue haur hauen egoera latza eta horrekin euren begiradak adierazten den tristura.

Abetsiak esaten duen guztia gure ondorio propio ateratzen badugu batez ere haien egoeran jartzen bagara, orduan konturatuko gara guk daukagunarekin zorionekoak garela. Eurek guk izandako zati gutxi batekin zoriontsu izango ziren baina ez dute horrelakorik izateko aukera. Beraz konturatu egin behar gara bertara heltzen diren haurrak besteok bezala eskubideak eman behar zaiela, bai nagusienei lan baten bilaren eskubidea bai hezkuntza eskubideak edota prestakuntza bat jasotzekoa, berez haiek bizimodua aldatzera datozelako.

"Nada es escusa para matar o morir" eta "imagina que todo el mundo pueda vivir en paz" dira abestian agertzen diren esaldie adierazgarrienak nire ustez. Lehenengoari erreferentzia eginez esango nuke, ez erlijioa ez kultura ez arraza ezta azaleko kolorea direla pertsona baten kontra egiteko aitzakirik. Bigarrenarekin berriz pobreziaren eta beste estatu batzuen menpe dauden herrialde askoren biztanleek amets egiten dutenarekin, eurek baitira botere handiena duten herrialdeen esklabu, askok bizi nahiko genuke benetako gizarte baketsu batean. hirugarren munduko haur gehienak herrialde boteretsuetarako lanean dabilela esan daitekelako. Aipatutako gai honi buruz hurrengo sarreran hitz egingo dut.

Haur errusiarrak

Argazkian ikusten ditugun haurrak errusiatik euskadira datozenak dira.

Bikarte, 7 eta 18 urte bitarteko umeen harreretan lanean dabilen elkartea da eta zentratu egiten da umezurtz eta familia desegituratutan bizi diren umeetaz. Elkarte honek urtarrilaren 29tik otsailaren 15ra arte ireki du haur errusiarren harrera kanpaina Euskadin, non saiatzen dira euskal familiak kontzientziatzen eta konbentzitzen ume errusiar hauek hartzeko eta udan bertan pasatzeko euren familiakin aukera ematea. Helburua haurrek beste bizimodu eta kultura bat ezagutu dezatela da.

Pasaden larunbatean egindako asanbladan esan zutenez, kanpainatik momentuz ondorio onak atera dituzte, egun hartan 11 famili berri gehitu baitziren ume errusiar baten harrera izatera. Bestalde, Bikartek gutxi gorabehera 210 familia dauzka batuta guztira Euskadiko hiru zonaldeen artean.

Bilera horretan, Boluntaren hitzaldi aretoan egindakoa, Bilboko alde zaharran kokatuta, familia berrien zalantzak argitzeko balio izan zuen. Horrekin batera aurreko urteetan esperientziak izan zituzten pertsonak ere izan ziren presente eta euren bizipenak aukeztu zituzten.

Charo izeneko andre batek adibidez; bere bi alaba errusiarrekin batera aurkeztu zen hizaldian, bere alaba batek, errusiako orfanato batean bizi zen lagun bat ekarri nahi zuen euskadira ikusteko gogo izugarriak dituelako. Amak ere horrela nahi du, beraz neska hori ekartzeko ahaleginguztiak dago egiten.

Ala ere, beste andre batzuk diotenez ez da prozesu erraza beti eta umezurtz horien harrera dituen gauza positiboak eta negatiboak aurkeztu zituzten. "No es un camino de rosas. Se pasan muchos malos tragos con el idioma, los celos, la comprension, la comida... Hay que tener mucha paciencia, pero siempre se termina esperando su regreso." da euren iritzia. Azken hitz horiek oso esanguratsuak dira.

poema de un inmigrante

Aunque no quisiera,
ya voy camino hacia el NORTE.
Llevo conmigo todo y nada.
Llevo mis raíces pues me sacaron
de la tierra que Dios me había prestado.
Dejo mi esposa,
mis dos hijos, mis padres y mis amigos...
Dejo mi pueblo, mi cultura y mi patria.
No me queda mucho...
Hasta la mochila me volaron...
Aún me queda la fe, la esperanza
y el sueño de llegar al NORTE,
y un corazón lleno de tristeza ...
Aún así sueño...
lo mismo que todos los migrantes ...
De regresar a los míos
y vivir como Dios quiere que viva todo ser humano...

bizimodu hobe baten bila...

"conocer las culturas no es conocer personas" hauek dira espainian bizi den hezitzaile marrokiar baten hitzak. Eta zein den euren esanahia, baliteke aurreko hori esatea espainiar estatuan dauden marrokiarren irudia txarra delako. Nire ustez beti izan da presente pare bat inmigrante egindako ekintza txar bat hona baino. Bai egia izan liteke askok hona datozela eta bizimodua aldatu beharrean bertoko pertsonena izorratzera datozela, baina horregaitik salatu behar diegu beste guztiei berdina?

Kontuan hartu behar dugu datozela herri askotatik non bizimodua latza eta zaila da eta beste herrialde edo estatu batzutara heltzeko haien bizitza hainbat arriskutan jartzen dutela. Horrekin batera askok datoz lan egitera eta irabazitakoa haien herrialdetan daukaten familia janaria izateko da, horregaitik ardura handia sortzen da euren buruan. Askotan hona datoz eta bertako bizimodua handia etortzen zaie, arrazoi bakarra izan daiteke guk geure laguntza eskaintzeko baina beste asko ere aurkitu ditzazkegu.

Hasieran izandatutako hezitzailea gazte marrokiarrekin lan egiten du eta berak esaten duenez, gazte hauen portaera negatiboa hezkuntza sisitema marrokiarraren errua izan liteke, azkenaldi hontan izan dituen hainbat aldaketa direla eta. Horrek gazteen jarreretan eragina izaten du, batez ere hezkuntza on bat jasotzerakoan eta beharrezko gauzak ikasteko momentuan. Gainera ezin diegu hemengo gazteen antzeko jokabidea eskatu, askok haien jatorrietara bueltatuko baitira berriro etxera joatekoan. Beraz gazte hauen gizarteratzea gure kulturan, ez du eraman behar euren kulturaren desintegrazioara, egoera horrek egiten duelako etorkin askok euren oinarrizko kulturara eta jarreretara atxikitzea.